มิดไนท์เมจิก

สองทุ่มแล้ว ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปตั้งแต่เมื่อ 5 โมงเย็น ฤดูหนาวแบบนี้แม้ตอนกลางวันจะมีแดดแรงแต่ตอนกลางคืนก็ทั้งหนาวและมืดเร็วกว่าปกติ ท้องฟ้าคืนนี้ดูปลอดโปร่ง ดาวบนฟ้าออกมาเริงร่าแต่ยังไร้ซึ่งแสงจันทร์ และคืนนี้หมอกหนามาก ผมกำลังเดินกลับบ้านอยู่บนถนน Bush ตามเส้นทางการเดินปกติเหมือนที่เคยเดินอยู่ทุกวัน ถนนเส้นเดิม สภาพแวดล้อมรอบข้างเดิม และตึกข้างทางเดิมๆ แต่คืนนี้มีอะไรบางอย่างบอกผมว่าจะมีสิ่งที่ไม่เหมือนเดิม

ผมเดินหลบอากาศหนาวที่พยายามจะแทรกผ่านรอยตะเข็บของเสื้อแจ๊กเกตหนังตัวโปรดทุกครั้งที่ผ่อนฝีเท้าลง และตอนนั้นเองที่ผมได้ยินเสียงเรียก

"อากาศคืนนี้นี่มันดีจริงๆนะ คุณว่างั้นมั้ย"

ผมหันไปมองหาต้นเสียง เงาที่ยืนอยู่ในมุมมืดขยับตัวให้เห็นลางๆว่าเป็นชายสวมเสื้อโค้ทและสวมหมวกทรงอ่อน มันมืดเกินกว่าที่ผมจะเห็นหน้าเขาได้ชัด

"อืม ผมก็ว่างั้นแหละ" ผมชอบอากาศหนาวนะแต่ตอนนี้มันอาจจะหนาวเกินไปหน่อย

ชายคนนั้นค่อยๆก้าวเข้ามาใต้แสงไฟ จากการคาดคะเน ผมคิดว่าเขาน่าจะอายุราวๆ 50 ปี ผมสีดอกเลาและหนวดก็สีเดียวกัน เขาใส่เสื่อโค้ทเก่ามีรอยปะและเย็บบ่งบอกถึงการผ่านการใช้งานมาแล้ว มือของเขาซุกอยู่ในกระเป๋า

"คุณจำผมได้ไหม" ชายแปลกหน้าถาม เสียงของเขาลึกแต่นุ่ม

ผมเริ่มไม่แน่ใจและลังเลว่านี่ผมเคยคุยกับชายคนนี้มาก่อนหรือนี่มันลูกไม้อะไร

"เอ ผมว่าไม่นะ" ผมตอบ

"คุณเรียนที่ xx ไม่ใช่หรอ" ชายแปลกหน้าเอ่ยชื่อโรงเรียนที่ผมเคยเรียน

"อืม ก็ใช่นะ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว" ผมเพิ่งจบการศึกษาจากที่นั่นมาเมื่อปลายปีที่แล้วนี่เอง

"แต่ผมน่ะ จำคุณได้นะ" ชายคนนั้นตอบแล้วเคลื่อนตัวมาอยู่ริมทางเดินอีกข้าง

ผมพยายามค้นลิ้นชักความทรงจำของผม เผื่อจะเจอเรื่องเกี่ยวกับชายแปลกหน้าคนนี้บ้าง

"เอ คุณเป็นโมเดลในคลาสวาดรูปรึเปล่า" ผมพยายามให้ไม่เงียบ

"ไม่ ไม่ใช่นะ" เขาตอบ

ผมกลับไปทบทวนความทรงจำอีกที มีบางอย่างในตัวเขาที่คล้ายกับอาจารย์สอนวิชาปั้นของผม อาจจะเป็นที่วัยและสีผมของเขา

"คุณเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับมิดไนท์ เมจิกไหม" ชายคนนั้นถาม

"อืม มิดไนท์เมจิก ผมไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยนะ" ผมตอบแบบจนปัญญา

ผมคิดว่าผมเห็นแววผิดหวังฉายวูบในตาเขา

เขาเงียบสักพักก่อนจะพูดว่า

"เรื่องนี้น่ะ มีคนเคยทำเป็นหนังมาด้วยนะ"

ตกลงคุยกันมาตั้งนานนี่เรื่องหนังหรอกหรอ ผมคิดในใจ

"อ้า ใช่ มีคนเคยทำหนังเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ว่ามันก็ผ่านมาตั้งกว่า 7 ปีแล้วล่ะนะ และมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวผมเอง ผมนี่ล่ะคือมิดไนท์เมจิก"

"คุณนี่นะคือมิดไนท์เมจิก" ผมประหลาดแกมระคนใจ(อย่างกับว่ารุ้ว่ามันคืออะไร)

"ใช่ ผมนี่ล่ะ" มิดไนท์เมจิกตอบ

"ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ หลายๆอย่างก็เริ่มเปลี่ยน คุณไม่สามารถรักษาสภาพที่คุณเป็นให้เหมือนเดิมได้ตลอดกาล บางครั้งคุณก็จะเป็นต้องเปลี่ยนมัน"

ถึงตอนนี้ผมรู้สึกอย่างกับตัวเองอยู่ในหนังสักเรื่องหนึ่ง

"คุณเป็นคนจิตใจดีไหม" มิดไนท์เมจิกถาม

"อืม ไม่นะ ผมว่าจิตใจผมหยาบมากเลย" ผมตอบอย่างสัตย์แท้

เขาดูประหลาดใจกับคำตอบผม หรือภาษาผมไม่ดีพอทำให้คำที่พูดออกมาไม่มีความหมาย

"ผมหมายถึง" เขาหาคำพุด

"คุณเคยคิดอยากทำอะไรดีๆเพื่อคนอื่นไหม"

"ผมก็เคยนะ แต่ไม่บ่อย" ผมตอบอย่างไม่แน่ใจ

"มันก็แล้วแต่" ผมตอกย้ำความไม่แน่ใจเข้าไปอีก

เขายิ้มให้ผมและพูดขึ้นมาว่า

"ดีเลย คืนนี้ผมมีบททดสอบบางอย่างให้คุณ"

ผมเริ่มมองไปรอบๆตัวเผื่อจะเจอกล้องแอบถ่ายและทีมงานที่จะวิ่่งเข้ามาบอกผมว่าผมอยู่ในรายการล้อกันเล่น

"คุณเคยได้ยินชื่อ คอเดอร์ ไหม มิดไนท์เมจิกถาม

"ไม่เคยเลย มันคืออะไรหรอ" ทำไมคืนนี้มีแต่เรื่องที่ผมไม่รู้เลยนะ

"มันเป็นสถานที่เล็กๆข้ามสะพานโกลเด้นเกทไป" มิดไนท์เมจิกเฉลย

"บ้านผมอยู่ที่นั่น"

อ้อ เขามาจากนอกเมืองนี่เอง มิน่าล่ะ

"ผมมักจะมาที่นี่เดือนละ 2 ครั้ง" มิดไนท์เมจิกพูดต่อ

"เพื่อช่วยพวกโฮมเลสน่ะ"

และด้วยความบังเอิญ มีโฮมเลสคนหนึ่งเดินผ่านเขาด้านหลังพอดี โฮมเลสคนนั้นมองมิดไนท์เมจิกเหมือนรู้จักกัน และขอเศษควอเตอร์จากเขา

"อย่าเพิ่ง อย่าเพิ่ง ไม่ใช่ตอนนี้" เขาตอบโดยไม่แม้แต่ชายตาไปมอง

โฮมเลสคนนั้นดูผิดหวังมาก เลยเดินคอตกจากไป

"โชคไม่ดีว่า วันนี้หลังจากที่ผมมาช่วยเหลือผู้คนในเมืองแล้ว" มิดไนท์เมจิกพูดต่อหลังจากโฮมเลสคนนั้นหายไปจากสายตา

"ผมถึงนึกขึ้นได้ว่า ผมลืมกระเป๋าตังค์ไว้ที่บ้านและโทรศัพท์ผมก็แบตหมดแล้วเสียด้วย"

"อ้อ คุณไม่มีค่ารถกลับบ้านสิงั้น" ผมสรุป

"โอ ไม่ๆ ผมเอารถมา" เขาล้วงหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าเสื้อโค้ท
 
"ค่าที่จอดรถมัน 36$"

แม่ง โคตรคลาสสิก ผมคิดในใจ

"แต่ตอนนี้ผมมี่แค่ 32$" มิดไนท์เมจิกจบประโยคด้วยเสียงเศร้า

"ขาดอีกแค่ 4 สิงั้น" ผมตัดตัวเลือกที่เหลือออกหมด

ถ้าคุณเป็นผม คุณจะทำยังไง คุณจะให้เงินเขาหรือจะเดินจากไป

ผมหยิบกระเป่าตังค์ออกมาและหยิบเงิน 4 ดอลให้เขาทันที ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าอะไรดลใจหรือว่าผมอาจโดนเวทย์มนต์จริงๆเข้าแล้วก็ได้

"โอ ขอบคุณมาก" เขาตอบอย่างดีใจแกมประหลาดใจที่ผมยื่นเงินให้เขาได้เร็วขนาดนี้ จากนั้นเขาจึงหยิบเงินของผมไปรวมกับเงินของเขา

"คุณชื่ออะไร" มิดไนท์เมจิกถาม

"ผมชื่อตอย" ผมบอกชื่อของผมไป

"ผมอลัน" มิดไนท์เมจิกแนะนำตัวและยื่นมือมาให้ผมจับ

"โอเค คุณอลันผู้เป็นมิดไนท์เมจิกผู้นี้นี่เอง"

"นั่นล่ะผมละ" อลันตอบ

"เอาล่ะ คุณอลัน มิดไนท์เมจิก โชคดีและราตรีสวัสดิ์นะครับ" ผมกล่าวอำลา

"ขอบคุณ คุณก็เช่นกันนะ" อลันกล่าวลาผมและขยับตัว

อะไรบางอย่างทำให้ผมหลุดคำถามสุดท้ายออกมา

"ผมจะเจอคุณอีกไหม"

อลันหันมามองผมแต่ไม่ตอบอะไร เขายิ้มและเดินผ่านแสงไฟจากถนนสู่เงามืดของฤดูหนาว
กว่าผมจะรู้สึกตัว เขาก็หายไปกับหมอกที่หนาเสียแล้ว

ลาก่อน มิดไนท์เมจิก