Wednesday, March 25, 2015

หญิงสาวบนสะพาน


ถ้าคุณมาจากถนนสต๊อคตัน มุ่งหน้าสู่ไชน่าทาวน์ คุณจะวิ่งตรงยาวไปเรื่อยๆ จนเจออุโมงค์ที่ลอดใต้ถนนบุช ซึ่งก็นับว่าเป็นเรื่องปกติ
เพราะซานฟรานซิสโกเองก็เป็นเมืองที่ประกอบไปด้วยเนินสูงต่ำ ลัดหลั่นกันไป
ผมเองเวลาเดินกลับบ้านจากไชน่าทาวน์ก็มักจะเดินบนถนนบุชตรงสะพานนี้เป็นประจำ ซึ่งคุณสามารถที่จะเดินลอดอุโมงค์แล้วขึ้นบันไดเวียนมาตรงสะพานนี้ได้เช่นกัน
ทางนี้จึงเป็นทางผ่านประจำสำหรับผมเวลาเดินกลับบ้าน
ซึ่งทุกครั้งที่ผ่านก็ไม่มีเหตุการอะไรเกิดขึ้น เป็นปกติ จนกระทั่งวันหนึ่ง

วันนั้นเป็นเวลาราวสองทุ่มที่อากาศหนาวจัด ขนาดที่ต้องเอามือซุกกระเป๋าแจคเกตตลอดเวลา
ผมสาวเท้าเร็วๆขึ้นบันไดเพื่อไม่ให้ไอหนาวจับตัวได้ทัน
จนเมื่อขึ้นมาถึงข้างบนสะพานจึงผ่อนฝีเท้าลง เวลาแสงสว่างเริ่มเหลือน้อยเต็มที
ร้านรวงต่างๆเริ่มเปิดไฟ ผมเดินบนสะพานพลางมองไปที่แสงไฟจากหน้ารถที่สาดเข้าอุโมงค์กันอย่างเร่งรีบ
หลายคนคงอยากจะกลับบ้านเร็วๆ ผมคิดในใจ

ผมเองจึงเตรียมที่จะเร่งฝีเท้าเพื่อจะได้ถึงห้องอันแสนอบอุ่นเร็วๆเหมือนกัน
แต่เพียงแค่ผมเบนสายตาจากถนนเบื้องล่างไปยังทางตรงหน้า ก็สังเกตุเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่บนสะพานเช่นกัน
เธอยืนอยู่ที่ปลายสะพานอีกด้านหนึ่ง ระยะห่างน่าจะไม่เกิน 10 เมตร
เธอสวมเสื้อโค้ทตัวใหญ่สีดำ สวมแว่นและสพายกระเป๋าข้าง ดูเป็นคนทั่วไปที่คุฯพบเห็นได้ตามท้องถนน

หากแต่เธอไม่ขยับเขยื้อนและเหม่อมองลงไปยังถนนข้างล่างที่รถวิ่งกันอย่างขวักไขว่
ตอนนั้นในหัวผมไม่คิดอะไรเพราะผมเองก็ชอบเหม่อเหมือนกัน จึงเริ่มเดินต่อไปข้างหน้า
ผมเดินไปใกล้จนระยะห่างประมาณแค่ 5 ก้าวจะถึงตัวเธอ
เธอก็ขยับตัวและปีนขึ้นไปบนราวสะพาน
ก่อนที่ผมจะวิ่งไปถึงตัวเธอ พลางตะโกนว่าอย่าโดด ร่างของเธอก็ลับไปจากขอบสะพานเสียแล้ว
ชั่วระยะเวลาที่เกิดขึ้น ตั้งแต่ผมเห็นเธอปีนขึ้นบนราวสะพานก่อนจะโดดลงไปนั้นกินเวลาไม่เกินวินาที

"เฮ้ย" ผมอุทานออกมาหลังจากยืนตัวสั่น ในหัวตอนนั้นคิดอะไรไม่ออก
บนถนนไม่มีคนเดินผ่านไปมาในเวลานั้น มีแค่ผมที่ยืนอยู่บนสะพานกับป้ายไฟนีออนจากบาร์ข้างๆที่ส่องสว่างไสว
ผู้คนในนั้นดูหัวเราะเฮฮา โดยไม่รู้ถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นข้างนอกนี้
ผมกลั้นใจอยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะตัดสินใจชะโงกหัวลงไปดูข้างล่าง
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะชะโงกหัวลงไป
เธอก็โผล่หัวขึ้นมาทำหน้างงๆว่าผมโวยวายอะไรเมื่อกี้
ผมเองถึงกับหน้าซีดด้วยว่าไม่แน่ใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
บางทีผมอาจจะตาฝาด บางทีอาจจะมีแค่ผมที่เห็นเธอ
แล้วผมก็เห็นของบางอย่างแวบวับในมือเธอ

ห่านเอ๊ย เจ๊ลงไปเก็บปากกาก็ไม่บอก

Tuesday, March 17, 2015

นิยามรัก


เราทุกคนต่างมีความแปลกประหลาดนิดๆในตัวเอง
และชีวิตก็เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดนิดๆ
และเมื่อเราหาใครสักคนที่มีความแปลกประหลาดที่เข้ากับเราได้
เราจะเข้าร่วมกับพวกเขา และตกอยู่ในความแปลกประหลาดที่น่าพอใจร่วมกัน
และนั่นคงเรียกว่า ความรัก
จาก ทรูเลิฟ ของ โรเบิร์ต พูลกัม นักเขียนชาวอเมริกา
@ ร้านหนังสือร้านหนึ่งบนถนนนิมมานต์