หูฉลาม

ณ ร้านอาหารจีนแห่งหนึ่ง ครอบครัวฉลามกำลังเอนจอยดินเนอร์ด้วยกันอยู่

"อ่ะ นี่จ๊ะลูก ซุปหูคนมาแล้วกินซะสิ" คุณแม่ฉลามพูดพลางยื่นชามเซรามิกขนาดเล็กวางไว้ตรงหน้าฉลามน้อย
"แต่ แม่ครับ ผมไม่อยากกินไอ้ซุปหูคนนี่นา" ฉลามน้อยท้วง
"ไหงยังงั้นล่ะจ๊ะลูก ซุปหูคนนี่ดี มีประโยชน์นะ แล้วนานๆเราถึงจะได้กินสักทีกันนะ ดูสิคุณพ่อเขาอุตส่าห์พาออกมากินข้างนอกทั้งที" คุณแม่ฉลามพูดพลางมองไปทางตัวคุณพ่อฉลามที่กำลังเพลิดเพลินไปกับการแทะขาคนอบหม้อดินเพื่อขอตัวช่วย
"เอ้อ กินเข้าไปสิเอ็งน่ะ กินเยอะๆจะได้โตไวๆไง" คุณพ่อฉลามบอกพลางแทะง่ามนิ้วไปพลาง
"มันไม่อร่อยนี่ครับแม่ ผมไม่อยากกินอ่ะ" ลูกฉลามยังคงดื้อดึง
"อะไรของเอ็งอีกล่ะเนี่ย รู้มั้ยของแบบนี้หากินไม่ได้ง่ายๆนะ โง่ไม่รุ้จักกิน ถ้าไม่กินคราวหลังไม่พามาแล้วนะ" คุณพ่อฉลามเริ่มมีน้ำโห
"เอาน่าคุณก็ ใจเย็นๆหน่อยลูกยังเล็กไม่รู้ว่าอะไรดีไม่ดี" คุณแม่ฉลามปรามคุณพ่อฉลามพลางเกรงสายตาโต๊ะอื่น
"มามะ คนดี ไหนบอกแม่สิว่าทำไมไม่อยากกินล่ะเรา"
"ก็ ก็มันจืดไม่มีรสชาตินี่ครับ" ลูกฉลามก้มหน้าตอบโดยไม่ยอมมองผู้เป็นแม่
"จริงหรอ งั้นแม่ใส่จิ๊กโฉ่วกับโรยพริกไทยสักหน่อยเอาไหม ลูกชอบจิ๊กโฉ่วไม่ใช่รึ" คุณแม่ฉลามพูดจบก็ควานสายตาหาขวดจิ๊กโฉ่ว

น่าแปลกที่ร้านอาหารจีนร้านนี้ไม่มีจิ๊กโฉ่วอยู่บนโต๊ะเห็นทีจะต้องเรียกบริกรมาสักหน่อยแล้ว

คุณแม่ฉลามคิดเสร็จจึงยกมือเตรียมโบกเรียกบริการ
"แม่ครับ" ลูกฉลามพูดขึ้นมาแต่ก็ยังไม่ยอมเงยหน้ามองคุณแม่ฉลาม
"อะไรจ๊ะลูก" คุณแม่ฉลามรีบหันกลับมาใส่ใจลูกชายตัวน้อยของเธอ
"คือว่า จริงๆแล้ว"
"จ๊ะ"
"ผมไม่อยากกินซุปหูคนก็เพราะ..." ลูกฉลามลังเลที่จะพูดต่อให้จบ
"เพราะถ้าไม่มีหูแล้วคนจะว่ายน้ำได้หรอครับแม่" พูดจบลูกฉลามก็เงยหน้าขึ้นมารอฟังคำตอบจากคุณแม่ฉลาม
คุณแม่ฉลามจ้องลูกน้อยตาโตไม่กระพริบ ด้วยความที่นางเองก็ไม่เคยสงสัยอะไรแบบนี้มาก่อน นางมองลูกน้อยผู้ต้องการคำตอบอีกรอบก่อนจะคิดสรรหาคำตอบแล้วบอกลูกของนางว่า
"นี่นะ คนเขาไม่มีหูก็ว่ายน้ำได้จ๊ะ"
"เอ๋ จริงหรอครับแม่" ลูกฉลามตาเบิกโพลง

เด็กหนอเด็ก ยังไงก้ยังเป็นเด็กสินะ  คุณแม่ฉลามคิดในใจ

"จริงสิจ๊ะ ดูแม่สิ แม่ยังไม่มีหูก็ยังว่ายน้ำได้เลยนี่" คุณแม่ฉลามพูดพลางชี้ไปที่หัวทรงสามเหลี่ยมอันใหญ่โตของเธอ เธอถูไปที่พื้นที่ว่างบริเวณระหว่างตากับเหงือกของเธอให้เห็นว่ามันเนียนเรียบไม่มีอะไรยื่นออกมา
"เอ๋" ลูกฉลามน้อยตายิ่งเบิกโพลงกว้างกว่าเดิม
"จ๊ะ" คุณแม่ฉลามนึกขำระคนเอ็นดูกับลูกน้อยที่ดูจะสงสัยอะไรก็ไม่รู้
"แล้ว แล้วไอ้ที่อยู่บนหลังผมนี่คืออะไรครับแม่" ลูกฉลามถามพลางเอื้อมมือไปแตะที่หลังของตัวเองแล้วลูบขึ้นลูบลง
"อ๋อ นั่นน่ะรึ" คุณแม่ฉลามขำกิ๊กออกมา "นั่นน่ะ เขาเรียกว่าครีบจ๊ะ"
"เหหหหหหหหหหหหห" ลูกฉลามอุทานออกมาเป็นภาษาญี่ปุ่น
"ผม ผมนึกว่าไอ้ที่อยู่บนหลังผมเรียกว่าหูซะอีกแม่" ลูกฉลามร้องเสียงหลง
"มิน่าเล่า เวลาผมตะโกนใส่หลังเพื่อนจึงไม่มีใครตกใจสักที"
"แล้วรุ้แบบนี้แล้ว ทีนี้จะกินซุปหูคนได้รึยังล่ะจ๊ะ" คุณแม่ฉลามถาม
ฉลามน้อยยิ้มรับแต่สั่นหัวปฏิเสธอย่างแข็งขัน
"เอาล่ะ ไม่เป็นไรนะ ถ้าลูกไม่อยากกินเดี๋ยวแม่สั่งอย่างอื่นให้ดีไหม" คุณแม่ฉลามถามลูกน้อยของเธอ
ลูกฉลามยิ้มรับ พลางผงกหัวอย่างดีใจ
"เอาเป็นซุปกระเพาะคนดีไหม น้ำซุปคล้ายกันเลยแค่ไม่ได้ใส่หูคนเท่านั้นเอง" คุณแม่ฉลามสรุปพลางปิดเมนูเตรียมเรียกบริกร
ลูกฉลามน้อยก้มหน้านิ่ง ดูท่าทางเหมือนผิดหวังกับอะไรบางอย่าง

เอ เด็กคนนี้นี่ หรือว่าแกจะไม่อยากกินซุปกระเพาะคน ถ้ายังงั้นเปลี่ยนเป็นคนทอดกระเทียมแทนจะดีไหมนะ เนื้อๆเน้นๆ เด็กน่าจะชอบกว่า

"เอ หรือลูกอยากกินอย่างอื่นก็ได้นะ บอกมาสิว่าอยากกินอะไรเดี๋ยวแม่สั่งให้" คุณแม่ฉลามถามลูกน้อยของเธอ
ฉลามน้อยเงยหน้าขึ้น ที่ขอบตาของเขามีน้ำตาริ้นๆอยู่นิดหนึ่ง
"แต่แม่ครับ ไม่มีกระเพาะแล้วคนจะไม่ตายหรอครับแม่" ลูกฉลามถาม

คุณแม่ฉลามมองลูกน้อยด้วยสายตาระคนใจ นางเองก็จนปัญญาที่จะตอบ จึงหยิบเมนูของหวานส่งให้ลูกน้อยแทน ฉลามน้อยรับเมนูไปแล้วจึงสั่งไอติมกะทิของโปรด และครอบครัวฉลามก็เอนจอยดินเนอร์ด้วยกันอย่างมีความสุขต่อไป