อย่าเพิ่งบ่น

สมัยเรียน ป.ตรีที่ไทย ผมเรียนที่คณะสถาปัตย์ จุฬาฯ
ช่วงนั้นผมเรียนๆเล่นๆด้วยความที่มีกิจกรรมในมหาลัยมากมาย
ทำให้หลายครั้งไปโฟกัสกับสิ่งอื่นมากกว่าการเรียน
หลายครั้งทำงานแบบพอส่ง ทำให้เสร็จตามกำหนดการ
และด้วยตารางเรียนที่แน่นเอี๊ยดทุกวัน (จ-ศ)
ทำให้หลายครั้งงานที่ทำออกมาลวกๆ
ในตอนนั้นผมคิดว่าไม่เป็นไร งานสไตล์ใครสไตล์มัน

จวบจนมาเรียนต่อ ป.โท ที่อเมริกา
ครั้งแรกที่ได้เห็นตารางเรียนถึงกับตะลึง
เพราะเทอมนึงเรียนแค่ 3 ตัวเท่านั้น
คืออาทิตย์นึงเข้าเรียนแค่ 3 ครั้ง นอกนั้นว่าง
ในใจตอนนั้นผมคิดว่า อะไรมันจะเรียนน้อยขนาดนี้(วะ)
จนมาภายหลังถึงได้รู้ว่า ที่ว่าเวลาเรียนแค่ 3 ตัวน่ะ
เวลาที่เหลือเขาให้ไว้ใช้ทำงาน

สาขาที่ผมเรียนคือสาขาอนิเมชั่น ซึ่งผมเน้นไปที่การทำโมเดลเป็นหลัก
แม้ตามตารางจะเข้าเรียนแค่ 3 ครั้ง แต่ผมไปโรงเรียนทุกวันรวมถึงวันเสาร์-อาทิตย์
ซึ่งที่ไปก็ไม่ได้ไปเรียนหรอก แต่ไปนั่งทำงานในแลป
ผมจะไปถึงโรงเรียนราวๆ 9 โมง เพื่อที่จะได้นั่งโต๊ะที่มีคอมพิวเตอร์แรงๆ
และลากยาวไปถึง 5 ทุ่มครึ่ง เพื่อที่จะเดินทางกลับบ้านด้วยรถไฟเที่ยวสุดท้าย
ชีวิตตอนเรียน ป.โทของผมเป็นแบบนี้ และเพื่อนของผมก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน
งานสายอนิเมชั่น เป็นสายเน้นสกิล ดังนั้นสิ่งสำคัญคือการฝึกสกิลของเราให้ดี

หลายครั้งที่งานออกมาไม่ได้ดั่งใจ
ผมจะหันไปมองเพื่อนหรือใครก็ไม่รู้ในแลปที่ทำงานออกมาดี
และคิดกับตัวเองว่า เราจะต้องทำแบบนั้นให้ได้
ผมพยายามจะไม่บ่นให้มาก โดยการตั้งคติในใจว่า

"อย่าเพิ่งบ่น ถ้ายังทำไม่ถึง 100 ครั้ง"

ทำไมถึงต้องอย่าเพิ่งบ่น
ผมคิดว่าถ้าเราเริ่มทำอะไรก็ตามแล้วเริ่มบ่น จะด้วยเหตุอะไรก็ตาม
การบ่นตอนนั้นจะทำให้เราท้อ ยิ่งบ่นเยอะยิ่งเห็นถึงความลำบากในการทำงาน
พอรู้สึกลำบากมากๆเข้าก็จะเริ่มท้อและพาลล้มเลิกความตั้งใจนั้นเสีย

ส่วนที่ว่าทำไมถึงต้อง 100 ครั้ง
ผมคิดว่าถ้าคุณทำอะไรก็ตามซ้ำๆ ไปจนชำนาญ
ทำไปจนรู้ว่าอะไรมันน่าจะเป็นยังไง ปัญหานี้น่าจะแก้ยังไง
ในตอนนั้นคุณอาจทำงานได้คล่องมากขึ้น เก่งมากขึ้น
และปัญหาที่เกิดขึ้นก็ไม่เหลือบ่ากว่าแรงของคุณ
ซึ่งเมื่อคุณทำได้ดีขนาดนั้นแล้ว คุณก็จะเลิกบ่น

ทุกวันนี้ผมยังจำและใช้เจ้าคติที่ว่านี้ในกับทุกๆเรื่อง
แม้ชั่วขณะที่พิมพ์เรื่องนี้อยู่ก็ตาม ผมก็ยังคิดอยู่เสมอว่า

อย่าเพิ่งบ่น ถ้ายังเขียนไม่ถึง 100 เรื่อง
อย่าเพิ่งบ่น ถ้ายังวาดไม่ถึง 100 มุข
อย่าเพิ่งบ่น ถ้ายังส่งไม่ถึง 100 สำนักพิมพ์
และอย่าเพิ่งบ่น ถ้ายังอยากเขียน

ปล. ในภาพเป็นสมัยที่ทำงานที่อเมริกา ช่วงนั้นทำแต่โปรเจคเกมม้านานไปหน่อย