แทกซี่ 2

เริ่มดึกแล้ว ผมยืนรอแท๊กซี่มาได้สักพักแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีคันไหนผ่านมา

จนกระทั่งผมเห็นแทกซี่สีฟ้าคันนึงกำลังจะเลี้ยวออกมาจากซอย

ผมโบกมือเรียก แทกซี่พยักหน้าก่อนเลี้ยวมาจอดข้างหน้าผม

คนขับเป็นลุงร่างสูงผมเกรียนสีดอกเลา

"ไปสุขุมวิทครับ" ผมบอกผ่านหน้าต่างข้างคนขับที่เปิดอยู่

เวลาผมเห็นแทกซี่ที่เปิดหน้าต่างแบบนี้ อคติจะเข้ามาเล็กน้อยเพราะรู้ว่านี่คือแทกซี่ที่เลือกผู้โดยสาร

"ขึ้นมาเลยน้องเอ้ย" วันนี้โชคเข้าข้างผมแฮะ

ผมก้าวขึ้นรถแทกซี่โดยมีเสียงเพลงคลาสสิกทางวิทยุคอยต้อนรับอยู่ แปลกดีสำหรับแทกซี่ที่ฟังเพลงคลาสสิก

ผมจัดแจงวางสัมภาระให้เรียบร้อยก่อนจะหยิบมือถือมากดเล่นฆ่าเวลา แต่ยังไม่ทันที่จะเล่นอะไร ลุงคนขับชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า

"เป็นไงแมตช์วันนี้สนุกมั้ย" ลุงแทกซี่ทักทายด้วยน้ำเสียงร่าเริงความดังระดับพ้ง

"ก็ดีครับ สนุกดี"

"น้องว่าถ้ามาตีแข่งกับน้าใครจะชนะ"

นี่มันอะไร ผมคิดในใจ

"อ่า ผมเล่นไม่ค่อยเก่งน่ะครับ"

"งั้นน้าชนะชัวร์ " ลุงแทกซี่ตอบนิ่งๆ

"อาจจะผลัดกันแพ้กันชนะละมั้งครับ " จู่ๆผมก็ไม่อยากยอมแพ้ลุงแทกซี่ขึ้นมาเฉยๆ

"งั้นน้องรู้ไหมว่ากีฬาแบตเนี่ย ส่วนไหนของสรีระร่างกายที่สำคัญสุด"

"ข้อมือมั้งครับ" ผมตอบ

"2เต็ม10" ลุงแทกซี่ให้คะแนนอย่างรวดเร็ว

ห่ะ มีงี้ด้วย ผมสบถในใจ

"งั้นไหล่ "

"1 เต็ม 10 "

"ขาอ่ะ"

"0 เต็ม 10"

"ผมยอมแล้วครับ ส่วนไหนสำคัญสุดหรอครับ"

"ข้อเท้า"

"ข้อเท้า?"

"ใช่ ข้อเท้านี่ล่ะ ไว้สำหรับการสเตปไง เคยเห็นนักแบตมั้ยที่เขาซอยเท้าบ่อยๆน่ะ 

นั่นคือเขากำลังหาจังหวะเพื่อสเตป เมื่อจังหวะได้ แรงมันก็จะส่งไปถึงข้อมือเอง

ทีนี้จะตีอะไรทำอะไรก็ได้หมด" ลุงแทกซี่อธิบายมายาวเหยียด 

จริงรึเปล่าไม่รู้แต่ผมเริ่มจะคล้อยตามแล้ว

"นี่พี่เล่นแบตจริงจังหรอครับ" ผมอดถามไม่ได้

"น้าเล่นเอาสนุกน่ะ แต่ถ้าเราเล่นโดยรู้จักธรรมชาติของกีฬา มันจะทำให้เราสนุกยิ่งขึ้น สังเกตุจากสีหน้าขอวคนที่เล่นแล้วสนุกสิ อดีนารีนมันจะหลั่ง ความคิดจะฉับไว เมื่อร่างกายพร้อม จิตใจก็พร้อมแต่ก่อนจะพร้อมเราต้องเข้าใจธรรมชาติของมันเสียก่อน"

ผมทึ่งกับคำตอบของแทกซี่ หลังจากนั้นก็นั่งฟังแกอธิบายเรื่องรองเท้ากีฬาอยู่อีกพักใหญ่กับเรื่องกีฬากอล์ฟสุดโปรดของแกที่แกว่าจะเล่นจนวันตายและคนเล่นกอล์ฟเป็นคนดี

"แปลกไหมล่ะน้อง ที่วันนี้ขึ้นแทกซี่มาเจอใครที่ไหนพล่ามเรื่องอะไรให้ฟังเป็นชุดๆ"

"นี่เป็นครั้งแรกที่ผมขึ้นแทกซี่แล้วฟังเพลงคลาสสิกเนี่ยล่ะครับ" ผมตอบขณะที่เสียงเพลงของ Bachเพิ่งจบลงและVivaldi.กำลังจะเริ่ม (ที่รู้เพราะดีเจเป็นคนบอก)

บทสนทนาของเราเปลี่ยนไปเป็นเรื่องเพลงคลาสสิกแทน ผมรู้สึกเหมือนกลับไปอยู่ในห้องเรียนวิชา music appreciation. หลังจากฟังลุงแกบรรยายเรื่องBach ผ่านเนินเขา กระท่อมริมน้ำที่มีปล่องไฟกำลังพ่นควันน้อยๆออกมาและทิวทัศน์อันน่ารื่นรมณ์ของเยอรมันแล้ว ผมเลยยิงคำถามสำคัญ

"ก่อนหน้านี้พี่ทำอะไรมาครับ"

"I can't speak about that anymore". ลุงแทกซี่ตอบด้วยภาษาอังกฤษพลางหัวเราะ

ยิ่งคุยก็ยิ่งคิดว่าแทกซี่คนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาแน่ แกเล่าว่าการที่รับผมขึ้นรถเนี่ยก็เป็นไปตามแปลนที่แกวางไว้ว่าแกเข้ามาส่งผู้โดยสารพอเห็นผมก็รีบเตรียมเงินทอนให้ผู้โดยสารก่อนจะถึงที่หมายเพื่อวนออกมารับผมได้ จากนั้นแกอธิบายเรื่องการ planning และวาง route control เพื่อที่จะ cut loss และถึง final management ตาม goal. ที่ได้ plan ahead ไว้

แกทิ้งท้ายว่าสิ่งที่เราทำแล้วมีความสุขกับมันเนี่ยล่ะ ถึงจะดีที่สุด

การเข้าใจธรรมชาติของสิ่งที่เราทำ จะทำให้เรามีสติและสนุกกับมัน

บอกตามตรงผมจำไม่ได้ว่าเราคุยอะไรกันบ้างทั้งหมด แต่ที่ว่ามาช่วงครึ่งหลังแกพูดเป็นภาษาอังกฤษล้วนและผมได้แต่รับฟัง

ถึงที่หมายแล้ว ผมจ่ายค่าโดยสาร

ลุงแทกซี่รับ ก่อนกล่าวลา "ถึงแล้วก็อาบน้ำนอนซะนะ ดึกแล้ว you have a good night and take care." 

"Thanks, you too". ผมตอบก่อนปิดประตูรถแล้วเดินเข้าบ้าน