R.Baggio

โมเดลชิ้นนี้ไอเดียเริ่มแรกคือเอาฟอร์มง่ายๆ เป็นกล่องมาต่อกันให้เกิดฟอร์มขึ้นมา จะเห็นได้ว่ามีลักษณะไม่ซับซ้อนอะไรเลย
ขั้นตอนการทำงานโดยทั่วไปมีประมาณนี้ครับ

1. หาภาพอ้างอิง ภาพของสิ่งที่เราจะทำออกมาเยอะๆ มีหลายๆมุมยิ่งดีจะได้ไม่ต้องใช้จินตนาการในส่วนนี้มากนัก

2. เมื่อได้ฟอร์มแล้ว ผมเริ่มจากเอากล่องสี่เหลี่ยมธรรมดานี่ละมาวางต่อกัน จับๆหมุนให้ได้ฟอร์มที่ต้องการ
โดนตอนเริ่มจริงๆกล่องทุกส่วนแยกจากกัน
ในภาพที่เห็นคือหลังจากได้ฟอร์มที่ต้องการแล้วก็จัดการเชื่อมแต่ละส่วนเข้าด้วยกันซะ
ถึงแม้โมเดลตัวนี้จะเป็นท่าโพส ไม่ใช่ bind pose แต่วิธีการทำผมก็ใช้แบบเดียวกันนะ
ทำหยาบๆก่อน พอโดยรวมมันดูดีแล้วค่อยไปลงดีเทลในแต่ละส่วน

3. เพ้นท์เทกเจอร์ ทริกเวลาเพ้นท์คือ
ที่ Maya viewport L Lighting > use no light
จะทำให้เราเห็นสีเทกเจอร์ชัดๆเน้นๆ ไม่มี shade ของ material มากวนใจ
วิธีที่ผมใช้คือ
- แบ่งสีของแต่ละส่วน เช่น เสื้อ กางเกง ผิว จะได้ทำงานง่ายขึ้น
- ลงเงา ไฮไลท์ของส่วนใหญ่ๆ แยกจากกัน
- ลงดีเทลพวกลายต่างๆ
- ลงเงาเล็กๆ
- ลงเงา ไฮไลท์รวม

ก่อนที่จะเพ้นท์ สิ่งที่สำคัญคือการวาง UVs layout
ปกติผมทำงานเกม งานวาง uvs จึงติดเป็นนิสัยที่จะวางให้เป็นระเบียบ การวางแบบนี้ทำให้เราได้พื้นที่ในการเพ้นท์มากขึ้น เพ้นท์ง่ายขึ้นเป็นอันเสร็จขั้นตอนครับ

USA 94

สมัยปี 1994 เวิลด์คัพ ยูเอสเอ เป็นครั้งแรกที่ผมเริ่มดูบอล
และไม่ใช่เริ่มเอาตอนต้นการแข่งขัน แต่กลับเป็นนัดชิงบอลโลกนี่ล่ะที่เป็นการดูบอลครั้งแรก
ก่อนหน้านั้นก็ไม่ได้สนใจติดตามเท่าไหร่ แต่วันนั้นจำได้ว่าพี่ชายนั่งดูอยู่ในห้อง
แล้วไม่มีอะไรทำเลยไปนั่งดูด้วย ผลที่ได้คือความตื่นเต้น
การลุ้นหน้าจอตลอดการแข่งขัน มันตื่นเต้นกว่าการดูไฮไลท์เป็นไหนๆ
และแมตช์นั้นทำให้ผมได้รู้จักกับนักเตะขวัญใจอันดับหนึ่งของผม โรแบร์โต้ บักโจ้
แน่นอนหลังจากจบบอลโลกผมถึงรู้ว่ามันมีบอลลีกที่เตะกันทุกอาทิตย์
เลยพยายามเสาะหาว่า บักโจ้เล่นทีมไหนจะเชียร์ทีมนั้น
ตอนนั้นบักโจ้เล่นอยู่ยูเวนตุส ผมเลยสถาปนาตัวเป็นเบียงโคเนรี่ซะ
แต่กลับกลายเป็นว่าหลังจากจบบอลโลก บักโจ้เจ็บจนไม่ค่อยได้ลง
ประกอบกับตอนนั้นมีโกลเด้นบอย ดาวรุ่งพุ่งแรงมาใหม่แซงโค้งไปซะงั้น
หลังจากจบฤดูกาลนั้นบักโจ้จึงย้ายออกจากยูเวนตุสไป แต่ผมก็ยังเชียร์ยูเวนตุสต่อไปเรื่อยๆ จนตกชั้น..

Family outing.

ผมมักจะคิดเสมอว่ายิ่งเทคโนโลยีพัฒนามากขึ้นเท่าไหร่ เราก็ยิ่งอยู่ในโลกส่วนตัวมากเท่านั้น
เหมือนกับยิ่งอำนวยความสะดวก เรายิ่งขี้เกียจขึ้น อยากจะทำอะไรหรือคุยกับใครก็ไม่ต้องส่งเสียงให้เมื่อยปาก
แค่ใช้นิ่วจิ้มตัวอักษรแทนคำพูดก็สามารถคุยกันได้แล้ว
เราพูดกันน้อยลง เจอกันเป็นๆน้อยลง และใช้เวลาในโลกส่วนตัวกันมากขึ้น
จนมีวันนึงที่ทำให้ผมเปลี่ยนมุมมองต่อเรื่องนี้ไป 

วันนั้นเดินออกจากสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินแถวพระราม 9 เพื่อไปห้างฟอร์จูนทาวน์
ซึ่งพอเดินเข้าไปจะเห็นร้านกาแฟร้านนึงอยู่ตรงกับประตูทางเข้าเลย
ผมจึงมักจะเดินผ่านร้านนี้อยุ่เสมอ และวันนั้นผมก็เดินผ่านไปตามปกติ
แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นครอบครัวนึง พ่อ แม่ ลูก
พ่อน่าจะเป็นคนต่างชาติ ส่วนแม่กับลูกน่าจะเป็นคนไทย
ดูเผินก็เหมือนไม่มีอะไร แค่ครอบครัวนึงมานั่งเล่นที่ร้านกาแฟกัน
ที่เตะตาผมคือทั้งครอบครัวให้การสนับสนุนผลิตภัณฑ์แอปเปิ้ลดีมาก
พ่อเล่นแมคบุค แม่เล่นไอโฟน ลูกจิ้มไอแผด
ต่างคนหันหน้าไปคนละทาง ไม่มีใครพูดอะไรกันต่างคนต่างก้มหน้าเล่นเจ้าเทคโนโลยีในมือ 
ถึงทุกคนจะอยู่ในโลกส่วนตัวแต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็ยังอุ่นใจที่ยังนั่งอยู่ด้วยกัน

Midnight Magic

It was around 8 pm, when I walked back home.
Eventhough it was sunny during the day time.
Butat night time, It’s getting darker and colder.
The sun was already gone but I can’t see the moon just yet.
The fog is too strong tonight…
So I kept walking on the street.
Same street, same building, seem like everything ‘re the same as usual.
But not tonight.
While I was walking to escape from the night’s cold, I heard a voice.
” What a nice weather tonight, isn’t it?”
I look back for the voice, and saw a guy in a flat cap.
He’s standing in a shadow of light, I can’t really see his face.
“Yes, it is” I replied back (but maybe it’s too cold!)
Now, he walk toward the light.
He was in a middle of 50, Grey hair and a Grey mustache.
He wear an old coat but claen, both of his hands were in his pocket.
His voice has a deep but soft tone in it.
“Do you remember me?” asked by a stranger
I was hesistated for a bit ” Huh? Umm, no I don’t think so”
“Are you from Academy?” said the man.
“Yeah…, well I used to be.” I answered
“Somehow I think I remember you” the man reply and he move to the other side of the street.
I search back in my memory  to find a trace of this stranger.
“Are you a model from my class?” I kept the air alive.
“No, no I don’t” the man said.
I’m still searching, he has something similar to my Sculpture teacher.
“Have you heard about Midnight Magic” said the man.
I clueless replied back ” Umm, Midnight Magic… well, I never heard about it before”
Somehow I think I saw a slight of disappear in his eyes.
He silence for a moment then keep talking.
” They made a movie about it ” He said
So it was a movie, huh? I speak in my mind.
“Yeah, they made a story about it” He continued.
“It’s been 7 years already that they made it”
“And it was about me…
I’m a Midnight Magic”
“So, you ‘re a Midnight Magic” I asked surprisingly.
(Heck, like I know what is Midnight Magic. Maybe somekind of Superhero)
“Yes, I am” Midnight Magic replied
” As time goes by, everything changed”
“You can kept the samething forever, sometime you needed to change”
Right, at this moment I feel like I was a boy in some mystery movie who was about to get a Super Power from a Legendary Wizard.
“Do you have a good heart” Midnight Magic said.
“Umm ,well not really. I think me heart isn’t pure at all” I hearthy replied back.
He looks surprise a bit or maybe my English is suck so the word I said doesn’t make sense at all.
“I mean…” he’s searching for his word
“Have you ever want to do something good for someone”
“I did sometime but not always” I replied back
“It’s depends” I finish my sentence.
He smiled at me and said “I got a test for you tonight”
Ok, at this point, I thnik I’m in some movie already….
“Have you heard about a Cordor” Midnight Magic started.
“Umm, Nope. What is it?” I asked him back.
“It’s a place across Golden Gate Bridge” Midnight Magic replied.
“I live there”
So he’s from another side of the town.
“I alway came here twice a month (or two month a once, I’m not sure)”
“To help homeless people”
And there’s a homeless just passed by and asking for a quater behind me.
“Not now, not now” Midnight Magic told the homeless.
Homeless looks disappointed and walked away.
“Unfortunately, today after I came to town and help people” Mid night Magic continued
“I just realized that I left my wallet back at home and my phone is dead”
“So, you need a ride back home then” I asked straight to the point.
“No, no I got my car in a garage” Midnight Magic said and took something out from his pocket.
“But I have to pay for 36$”
Alright, prologue ended.
“All I have is 32$” Midnight Magic told me with a saddess tone in his voice.
“So you need 4$ more” I said.
If you were me, what ‘ll you gonna do?
I took my wallet out and give him 4$ without hesitation.
(I don’t know why I didn’t hesistate at all, maybe it was a magic)
“Oh, thank you” Midnight Magic replied with a really happy voice.
He took my cash and put it together with his cash.
“What’s your name” Midnight Magic said
“I’m Toy” I replied.
“Toy?”
“Yes, Toy” sometime it’s kinda annoying when I have to repeat my name everytime I introduce it.
“I’m Alan” Midnight Magic said.
“So you’re Alan the “Midnight Magic”" I said.
“Yes, I am” Midnight Magic replied.
“Alright then have a good night, Alan the “Midnight Magic”" I did really wish him a good night
“Thank you, you too” Alan said.
“Will I see you again?” I asked.
Alan didn’t say anything.
He smiled at me and walk to the dark of the night.
Before I knew, he’s suddenly vanished in the middle of fog.
Right, like what I said.
Tonight, I just saved the Midnight Magic…

Strange creature and a Shady girl on a Sunday morning

I was sitting at a long table outside a Warehouse.
It is a really big and old style Warehouse.
The one that has a lot of window and most of them are broken.
I was sitting there and facing to the Ocean.
There were other people around me as well, they all kept chatting to each other.
I guess I was here by myself.
So I have nothing to do except starring out at the Ocean outside.
I'm not sure that whether I'm working/ eating or reading a book when I saw this creature came by.
This creature is totally has a strange looking.
He is big like a big dog, walking on 4 legs, White furry all over the body, Round Blue eyes, has 2 small horn on head like a Giraffe and a mouth likes a Duck.

Here's a sketch from my memory.

He almost walked pass me when I thought that this creature looks really strange (and weird)
As if he heard my thought, he turn his head to me and smile.
I have to say it was a friendly smile but I'm still not sure how should I response.
He stand there for a moment and start walking directly to me.
Other people around me didn't seem to interesting, maybe this creature is a regular around here.
He stop in front of my table (I'm glad that there was a table between me and him).
Then he put his head on the table, seem like he want me to pad his head.
So I pad his head, lightly. He seem so happy and open his mouth with a smile.
He opened it so wide and wider and wider.
It's wider enough that you can put your head in his mouth.
I wouldn't do that if I were you.
Then he might felt that I'm a bit scared, so he put his hand (foot?) on a table as to say it was ok.
I touch his hand and he reply me back with a really strong crunch.
Before I knew what happened, I found myself walking in a Warehouse with a girl.
She is talking to me and I'm listening to her.
She has a Short Dark hair, wear black T-shirt, Black short pant, long White strip sock and a small Black shoes.
I can't really tell how did she looks like, I mean, I still can see her face but I can't tell what I saw.
Looks like everything on her is in Black and White, including herself.
All I can see is a shade of her.
From the conversation we're having, I can tell that she is an Artist, a Concept Artist or maybe an Illustrator.
We kept walking and talking (actually I'm only a listener) until we reach to the end of the Warehouse.
She just finished her talking, so she sit on a wooden crate and waiting.
I guess this is my turn to speak, so I said.
"Are you working or still in school?"
What a dump question…
She looked back at me and said
"I'm kinda bored, so I'm start to do something fun"
I'm not really sure that she answered my question or not.
Then she asked me if she could see "How to train your Dragon" Artbook from my bookshelf behind me, which I had no idea since when I start carrying my bookshelf around with me.
She start looking at it and we have a comment about Hairstyle, like how the hair on top will looks neat but the hair on the bottom part will looks messy.
Doesn’t our hair looks like that in real life also?
Another comment is about a Robot Desgin, which (again) I couldn't remember the part that I saw a Robot in How to train your Dragon.
While she still commenting about the Robot, I look at her again.
There's something in her that I try to find but I don't know what is it just yet.
Until I found it!

I saw a Blue Cartoony looking Tattoo on the side of her head just above her right ear.
It was the only part on her that has a color.
And it was Blue…
Before I start doing anything, she disappeared…
And I found myself lying in bed on a Sunday morning.

แทกซี่ 2

เริ่มดึกแล้ว ผมยืนรอแท๊กซี่มาได้สักพักแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีคันไหนผ่านมา

จนกระทั่งผมเห็นแทกซี่สีฟ้าคันนึงกำลังจะเลี้ยวออกมาจากซอย

ผมโบกมือเรียก แทกซี่พยักหน้าก่อนเลี้ยวมาจอดข้างหน้าผม

คนขับเป็นลุงร่างสูงผมเกรียนสีดอกเลา

"ไปสุขุมวิทครับ" ผมบอกผ่านหน้าต่างข้างคนขับที่เปิดอยู่

เวลาผมเห็นแทกซี่ที่เปิดหน้าต่างแบบนี้ อคติจะเข้ามาเล็กน้อยเพราะรู้ว่านี่คือแทกซี่ที่เลือกผู้โดยสาร

"ขึ้นมาเลยน้องเอ้ย" วันนี้โชคเข้าข้างผมแฮะ

ผมก้าวขึ้นรถแทกซี่โดยมีเสียงเพลงคลาสสิกทางวิทยุคอยต้อนรับอยู่ แปลกดีสำหรับแทกซี่ที่ฟังเพลงคลาสสิก

ผมจัดแจงวางสัมภาระให้เรียบร้อยก่อนจะหยิบมือถือมากดเล่นฆ่าเวลา แต่ยังไม่ทันที่จะเล่นอะไร ลุงคนขับชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า

"เป็นไงแมตช์วันนี้สนุกมั้ย" ลุงแทกซี่ทักทายด้วยน้ำเสียงร่าเริงความดังระดับพ้ง

"ก็ดีครับ สนุกดี"

"น้องว่าถ้ามาตีแข่งกับน้าใครจะชนะ"

นี่มันอะไร ผมคิดในใจ

"อ่า ผมเล่นไม่ค่อยเก่งน่ะครับ"

"งั้นน้าชนะชัวร์ " ลุงแทกซี่ตอบนิ่งๆ

"อาจจะผลัดกันแพ้กันชนะละมั้งครับ " จู่ๆผมก็ไม่อยากยอมแพ้ลุงแทกซี่ขึ้นมาเฉยๆ

"งั้นน้องรู้ไหมว่ากีฬาแบตเนี่ย ส่วนไหนของสรีระร่างกายที่สำคัญสุด"

"ข้อมือมั้งครับ" ผมตอบ

"2เต็ม10" ลุงแทกซี่ให้คะแนนอย่างรวดเร็ว

ห่ะ มีงี้ด้วย ผมสบถในใจ

"งั้นไหล่ "

"1 เต็ม 10 "

"ขาอ่ะ"

"0 เต็ม 10"

"ผมยอมแล้วครับ ส่วนไหนสำคัญสุดหรอครับ"

"ข้อเท้า"

"ข้อเท้า?"

"ใช่ ข้อเท้านี่ล่ะ ไว้สำหรับการสเตปไง เคยเห็นนักแบตมั้ยที่เขาซอยเท้าบ่อยๆน่ะ 

นั่นคือเขากำลังหาจังหวะเพื่อสเตป เมื่อจังหวะได้ แรงมันก็จะส่งไปถึงข้อมือเอง

ทีนี้จะตีอะไรทำอะไรก็ได้หมด" ลุงแทกซี่อธิบายมายาวเหยียด 

จริงรึเปล่าไม่รู้แต่ผมเริ่มจะคล้อยตามแล้ว

"นี่พี่เล่นแบตจริงจังหรอครับ" ผมอดถามไม่ได้

"น้าเล่นเอาสนุกน่ะ แต่ถ้าเราเล่นโดยรู้จักธรรมชาติของกีฬา มันจะทำให้เราสนุกยิ่งขึ้น สังเกตุจากสีหน้าขอวคนที่เล่นแล้วสนุกสิ อดีนารีนมันจะหลั่ง ความคิดจะฉับไว เมื่อร่างกายพร้อม จิตใจก็พร้อมแต่ก่อนจะพร้อมเราต้องเข้าใจธรรมชาติของมันเสียก่อน"

ผมทึ่งกับคำตอบของแทกซี่ หลังจากนั้นก็นั่งฟังแกอธิบายเรื่องรองเท้ากีฬาอยู่อีกพักใหญ่กับเรื่องกีฬากอล์ฟสุดโปรดของแกที่แกว่าจะเล่นจนวันตายและคนเล่นกอล์ฟเป็นคนดี

"แปลกไหมล่ะน้อง ที่วันนี้ขึ้นแทกซี่มาเจอใครที่ไหนพล่ามเรื่องอะไรให้ฟังเป็นชุดๆ"

"นี่เป็นครั้งแรกที่ผมขึ้นแทกซี่แล้วฟังเพลงคลาสสิกเนี่ยล่ะครับ" ผมตอบขณะที่เสียงเพลงของ Bachเพิ่งจบลงและVivaldi.กำลังจะเริ่ม (ที่รู้เพราะดีเจเป็นคนบอก)

บทสนทนาของเราเปลี่ยนไปเป็นเรื่องเพลงคลาสสิกแทน ผมรู้สึกเหมือนกลับไปอยู่ในห้องเรียนวิชา music appreciation. หลังจากฟังลุงแกบรรยายเรื่องBach ผ่านเนินเขา กระท่อมริมน้ำที่มีปล่องไฟกำลังพ่นควันน้อยๆออกมาและทิวทัศน์อันน่ารื่นรมณ์ของเยอรมันแล้ว ผมเลยยิงคำถามสำคัญ

"ก่อนหน้านี้พี่ทำอะไรมาครับ"

"I can't speak about that anymore". ลุงแทกซี่ตอบด้วยภาษาอังกฤษพลางหัวเราะ

ยิ่งคุยก็ยิ่งคิดว่าแทกซี่คนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาแน่ แกเล่าว่าการที่รับผมขึ้นรถเนี่ยก็เป็นไปตามแปลนที่แกวางไว้ว่าแกเข้ามาส่งผู้โดยสารพอเห็นผมก็รีบเตรียมเงินทอนให้ผู้โดยสารก่อนจะถึงที่หมายเพื่อวนออกมารับผมได้ จากนั้นแกอธิบายเรื่องการ planning และวาง route control เพื่อที่จะ cut loss และถึง final management ตาม goal. ที่ได้ plan ahead ไว้

แกทิ้งท้ายว่าสิ่งที่เราทำแล้วมีความสุขกับมันเนี่ยล่ะ ถึงจะดีที่สุด

การเข้าใจธรรมชาติของสิ่งที่เราทำ จะทำให้เรามีสติและสนุกกับมัน

บอกตามตรงผมจำไม่ได้ว่าเราคุยอะไรกันบ้างทั้งหมด แต่ที่ว่ามาช่วงครึ่งหลังแกพูดเป็นภาษาอังกฤษล้วนและผมได้แต่รับฟัง

ถึงที่หมายแล้ว ผมจ่ายค่าโดยสาร

ลุงแทกซี่รับ ก่อนกล่าวลา "ถึงแล้วก็อาบน้ำนอนซะนะ ดึกแล้ว you have a good night and take care." 

"Thanks, you too". ผมตอบก่อนปิดประตูรถแล้วเดินเข้าบ้าน