ความเคยชิน

หลายครั้งที่ความเคยชินทำให้เราลืมตัว
ความเคยชินต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เมื่อไปอยุ่ในต่างที่ต่างเวลาต่างกาลเทศะ
สิ่งที่เราปฏิบัติจนชินนั้น อาจจะไม่ได้รับการยอมรับจากสังคมส่วนใหญ่ก็ได้
โดยเฉพาะถ้าเรื่องนั้น เราปฏิบัติฝ่าฝืนกฏกันจนชินแล้ว

เรื่องนี้นึกย้อนไปถึงสมัยยังเรียนที่คณะสถาปัตย์
ที่คณะเราไม่ได้มีกฏเข้มงวดเรื่องการแต่งกายเท่าไหร่นัก (ในสมั้ยนั้นนะ ปัจจุบันนี่ไม่แน่ใจ)
อาจจะมีกฏที่เข้าใจกันภายในว่า ปีหนึ่ง นิสิตชายใส่เชิ้ตขาว กางเกงดำ ไทด์ไม่ต้องผูกก็ได้
จากนั้นปีสองขึ้นไปก็ขอให้แต่งตัวสุภาพก็พอ ไม่ใช่ลากแตะมาเรียน ไอ้นั่นก็เกินไป
ด้วยเหตุนี้ทำให้บางครั้ง เด็กอุเทนฯเข้าใจผิดว่าเป็นช่างกลและลากมาตีนานๆครั้ง
เวลาไปคณะคนภายนอกจึงอาจจะแยกไม่ออกว่าคนไหนนิสิต คนไหนคนนอก
คนในคณะส่วนมากจะดูกันเองออกว่าคนไหนคนนอก แต่มีขโมยมาเนียนๆบ้างก็เยอะ
เหตุการณ์ก็ดำเนินไปตามปกติ จนเทอมนึงต้องไปสอบวิชานอกที่คณะครุศาสตร์
วันสอบก็ไม่ได้คิดอะไร แต่งตัวตามปกติ เสื้อเชิ้ต กางเกงยีนส์ขาดที่เข่า 2 ข้าง
พอไปถึงนั่งที่สอบรวมกับนิสิตคณะอื่นๆ อาจารย์ที่คุมสอบเดินตรงเข้ามาถามทันทีว่า
"นิสิตครับ ทำไมถึงแต่งตัวไม่สุภาพใส่เกงเกงยีนส์มาสอบ"
วินาทีนั้น สมองแล่นไหลไปอ่านคู่มือนิสิตที่ได้รับเมื่อตอนปีหนึ่งทันทีว่า
ตามกฏแล้วนิสิตต้องแต่งกายสุภาพ ถูกระเบียบของมหาวิทยาลัย
แต่นาทีนั้นทำอะไรไม่ได้แล้ว เลยตอบออกไปว่า
"เมื่อวานฝนตกหนัก กางเกงผมยังไม่แห้งครับ เหลือแค่ตัวนี้ตัวเดียว" พร้อมตีหน้าเศร้า (เล่าความเท็จ)
ซึ่งโชคดีว่าเมื่อวานเย็นฝนตกหนักจริงๆ รวมถึงตอนสอบด้วย อาจารย์ท่านนั้นเลยปล่อยผ่านไป
ขณะที่กำลังโล่งใจกับความโชคดีของตัวเองอยู่นั้น ก็หันไปเห็นไอ้ใหม่
ไอ้ใหม่กำลังเดินลงมาหาที่นั่งสอบในชุดโปโลสีดำ และอาจารย์คุมสอบกำลังเดินเข้าไปหามัน
แม่ง มาจากคณะเดียวกันจริงๆ...