สถานีต่อไป

เขามีเวลาแค่ 15 วินาทีก่อนที่ประตูรถไฟฟ้าจะปิด
เวลา 15 วินาทีที่ว่านั้น ยังไม่รวมเวลาที่เธอได้เดินจากไป
เขาและเธอไม่รู้จักกัน หากแต่เขามีความรู้สึกคุ้นเคยกับเธออย่างประหลาด
ช่วงเวลาแค่ 10 นาทีที่ใช้ร่วมกันบนขบวนรถไฟฟ้าขบวนนี้
กลับทำให้เขารู้สึกอยากจะรู้จักเธอให้มากกว่านี้
ชายหนุ่มไม่ได้ปริปากเอ่ยคำใดๆออกมาตลอดการเดินทาง
เขาลอบมองเธอผ่านวงแขนของผู้โดยสารรอบกาย
น่าแปลกที่ไม่มีใครสังเกตเธอเลย มีเพียงแค่เขาคนเดียว
เขาพยายามรวบรวมความกล้าอยู่เงียบๆ โดยที่สาวแปลกหน้าไม่ได้ระแคะระคายแม้แต่น้อย
เธอก้าวเท้าออกจากรถไฟฟ้าด้วยจังหวะที่เธอทำเป็นประจำ
หากแค่ชายหนุ่มคุ้นเคยกับจังหวะของเธอ เขาคงจะเดินตามเธอไปอย่างธรรมชาติ
ไม่ใช่ยืนอย่างพะว้าพะวงกับเวลาเพียงเล็กน้อยที่เหลืออยู่
ประตูรถไฟฟ้าปิดลงอย่างไร้เยื่อใยและไม่ปราณีกับหัวใจที่ขาดสะบั้นของชายหนุ่ม
ทิ้งให้เขายืนจมไปกับความคิดที่ว่า "จริงๆแล้ว ฉันก็ต้องลงที่สถานีนี้นะ"

ตอนนี้

ถ้ามีใครมาถามว่าอนาคตจะทำอะไรเมื่อสักสิบปีก่อน คงตอบได้ไม่ลังเลและมากมาย
แต่ถ้าตอนนี้มีใครมาถามว่าอนาคตอยากจะทำอะไรต่อไป ตอนนี้ไม่มีคำตอบ
ไม่ใช่ตอบไม่ได้ หรือไม่อยากทำ สิ่งที่อยากทำมีหลายอย่าง
แต่อยากทำอะไรหรืออยากเป็นอะไร คำตอบที่คิดแล้วคิดอีกตอนนี้คือไม่รู้
ไม่ใช่ว่าไม่มองอนาคต แต่จู่ๆมันก็รู้สึกว่างเปล่าขึ้นมาเฉยๆ
บางวันก็ฮึกทำโน่นทำนี่ บางวันก็สมาธิหลุดไปซะเฉยๆ
บางวันก็แค่อยากเดินไปเรื่อยๆ เท่าที่จะเดินไหว
หวังว่าความว่างเปล่าข้างในแบบนี้จะหายไปโดยเร็ววัน